ἐν νόῳ ἔστιν ὅτε ἔπεισι χρόνος καθ’ ὃν ὁμοῦ ἦμεν
ὥς ποτε ἔφησθα ὣς χαίρειν ὥστε θάνοις
λόγον ἐμωυτῷ ἔδωκα ὡς χρηστὴ ἔς με εἴης
ἐμουνούμην μέντοι σῇ ἐν ξυνουσίῃ
ἀλλὰ τοῖον ἔρος ἐστὶ ἄλγος οἷο ἔτι μέμνημαι
ξυνεθίζοιό κεν τινὶ λύπῃ
ὥσπερ ἀπόλυσίς τις τοῦ τέλους
αἰὲν τοῦ τέλους
ὅτε οὖν εὕρομεν μὴ ἀλλήλων αἰσθάνεσθαι
εἶπας γοῦν φίλους ἡμᾶς μενεῖν
ἀλλά γε προσιέμαι τὸ τέλος λαβεῖν
ἀλλ’ οὐ χρῆν σε μεταστήσασθαί με
προσποεῖσθαί τε μήποτε γεγονέναι
εἰς οὐδέν τε ἀγαγεῖν ἡμᾶς
καὶ οὔποτε ἐπιδεᾶ με σοῦ εἶναι ἔρωτος
Post too long. Click here to view the full text.